Νέες κυκλοφορίες - WEBSITE X5 UNREGISTERED VERSION - ΑΛΔΕ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Τι κάνει τους ανθρώπους φονιάδες; (Tου Φίλιππου Φιλίππου)

Κάθε χρόνο εκδίδονται στη χώρα μας εκατοντάδες μεταφρασμένα αστυνομικά μυθιστορήματα, εκ των οποίων δεν είναι όλα αξιανάγνωστα διότι στην πλειονότητά τους στηρίζονται σε μια επιτυχημένη, δηλαδή εμπορική, συνταγή και επαναλαμβάνει το ένα το άλλο. Επομένως, ο αναγνώστης πρέπει να κάνει αυστηρή επιλογή ώστε να απορρίψει τα κακά και τα μέτρια και να διαλέξει τα καλά, εκείνα που αξίζει τον κόπο να διαβαστούν. Τέτοιο καλό αστυνομικό είναι το μυθιστόρημα του Σκοτσέζου Ματ Μπεντόρις, ενός 45χρονου δημοσιογράφου (εργάστηκε ως αρθρογράφος και ρεπόρτερ στις εφημερίδες της Σκωτίας Glasgow Guardian και Scottish Sun, και του Λονδίνου The Sun, The Daily Record  και The Mirror). Το 2016 κέρδισε το δημοσιογραφικό βραβείο της Σκωτίας  για τη συνεισφορά του ως αρχισυντάκτης στην Scottish Sun, άρα γνωρίζει άριστα των χώρο των εφημερίδων. Ακριβώς γι’ αυτό, στο Φόνος στο Twitter (πρωτότυπος τίτλος DM for murder), οι βασικοί ήρωες είναι δημοσιογράφοι (ο συγγραφέας το αφιερώνει σε όλους τους «αδικημένους δημοσιογράφους της γης»). H ιστορία που αφηγείται σε τρίτο πρόσωπο ο Μπεντόρις αρχίζει με τη δολοφονία ενός δημοφιλούς τηλεπαρουσιαστή και πρώην δημοσιογράφου, του Μπράις Χάριγκαν, στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου της Βαλτιμόρης. Όπως διαβάζουμε, στις εκπομπές του στήριζε εκείνους που υποστήριζαν τις αμβλώσεις και του άρεσε να ερεθίζει τους ακροδεξιούς θρησκόληπτους, κάτι που συνέτεινε στο να δημιουργήσει πολλούς, μα πάρα πολλούς εχθρούς. Ο ίδιος, δυναμικός και γεμάτος αυτοπεποίθηση, φρόντισε να αποκαλύψει στο Twitter πως είχε δεχτεί στο λογαριασμό του 100.000 σοβαρές θανάσιμες απειλές, προερχόμενες από κάθε πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και από αλλού.
Η είδηση της δολοφονίας του Μπράις φτάνει μέσω του Twitter και στην πατρίδα του τη Σκωτία, όπου δύο έμπειροι δημοσιογράφοι της Γλασκώβης, ο Κόνορ και η Έιπριλ, συνδεδεμένοι με στερεή φιλία, συζητούν για τα χάλια στο χώρο της δημοσιογραφίας, όπου οι εφημερίδες χάνουν συνεχώς αναγνώστες για ποικίλους λόγους, από τους οποίους ο σημαντικότερος είναι η εισβολή του ίντερνετ στην κοινωνία: οι πολίτες προτιμούν να μαθαίνουν τα νέα από τα ειδησεογραφικά σάιτ από το να αγοράζουν τα καθημερινά φύλλα. Ο Κόνορ πηγαίνει στην Αμερική σταλμένος από την εφημερίδα του για να συλλέξει στοιχεία για τη δολοφονία του παλιού του φίλου, ενώ η Έιπριλ μένει στη Γλασκόβη, όπου κάνει σχετικές έρευνες, συναντώντας κάποιες ερωτικούς συντρόφους του νεκρού, ο οποίος λόγω της δύναμης που του παρείχε το επάγγελμά του είχε πολλές επιτυχίες στο γυναικείο φύλο.
Οι αστυνομικοί που αναλαμβάνουν τις έρευνες για το έγκλημα, ο επιθεωρητής Σορέλ και ο υπαστυνόμος Χέι, ειδικός στο ίντερνετ, υπηρετών στην δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, προσπαθούν να καταλάβουν ποιο ήταν το κίνητρο του δολοφόνου και να απαντήσουν στο ερώτημα τι ήθελε ο Μπράις στη Βαλτιμόρη, αφού κατοικούσε και εργαζόταν στη Νέα Υόρκη. Στο μεταξύ, ένας χάκερ, ο ίδιος που ανέβασε τη φωτογραφία του δολοφονημένου, χρησιμοποιεί το λογαριασμό του στο Twitter για να στείλει μηνύματα που δίνουν πληροφορίες στην αστυνομία. Πρόκειται άραγε για προσπάθεια για ενημέρωση ή αποπροσανατολισμός; Και ποια σχέση έχει με το έγκλημα κάποιος που είναι αντίθετος με τις αμβλώσεις, επειδή εξαιτίας τους έχασε την σύντροφο του;
To παρόν μυθιστόρημα έχει αρκετά επίπεδα. Ήδη έχουμε μιλήσει για όσα αφορούν τη δημοσιογραφία και τις εφημερίδες της Σκωτίας, κάτι που ωστόσο συμβαίνει λίγο πολύ και στην Ελλάδα. Δεύτερο ζήτημα που θίγει ο Μπεντόρις είναι εκείνο του ίντερνετ, το οποίο έχει κατακτήσει την κοινωνία και μέσω των social media, έχει αλώσει ολόκληρους πληθυσμούς. Εδώ, το ίντερνετ χρησιμοποιείται για τη διάπραξη εγκλημάτων –διότι ακολουθούν κι άλλες δολοφονίες. Ανεξάρτητα, αν ο συγγραφέας είναι υπέρ ή κατά του ίντερνετ και των νέων τεχνολογιών (κατά τα φαινόμενα είναι υπέρ, αφού κατά δήλωσή του έγραψε στο μυθιστόρημα στο κινητό του σε ώρες ανάπαυλας), διαβάζουμε πως εδώ και χρόνια σοβεί ένας πόλεμος ανάμεσα στην παραδοσιακή δημοσιογραφία και το ίντερνετ. Επίσης, πως πολλοί παράνομοι κρύβονται στην ανωνυμία του διαδικτύου και ζουν τις φαντασιώσεις τους, «όσο διεστραμμένες κι αν είναι αυτές».
Η δολοφονία του τηλεπαρουσιαστή –και γενικά όλη η υπόθεση–, περιστρέφεται γύρω από το Twitter, αυτή είναι η πρωτοτυπία του μυθιστορήματος. H ιστορία κλείνει κανονικά, με τον εντοπισμό και την τιμωρία του δράστη, όπως είναι το πρέπον. Σε αυτό το σημείο, ο συγγραφέας βάζει ένα ήρωά του να λέει: «Τι κάνει τους ανθρώπους έτσι; Τι τους μετατρέπει σε φονιάδες;» Ιδού η απάντηση «Το μόνο που ξέρω είναι πως οι άνθρωποι είναι κακοί». Τέλος.

info: Matt Bendoris, Φόνος στο Twitter, Μετάφραση Θανάσης Χειμωνάς,Εκδόσεις ΑΛΔΕ (Κέρκυρα), 2016

Απόσπασμα από βιβλιοκριτική που δημοσιεύτηκε στο Λέξημα
Εκτός των τειχών

...η νουβέλα αυτή είναι συναρπαστική. Με πρόσχημα την ιστορία του άρχοντα Νικόλαου Καρτάνου ο Δεσύλλας μας παρουσιάζει το πιο δραματικό επεισόδιο στην ιστορία της Κέρκυρας.
Μπορεί η μεγάλη μάχη να δόθηκε μπροστά στα τείχη της Βιέννης το 1682, μάχη κατά την οποία «νίκησαν οι αυστριακοί και σώθηκε η Δύση» (δικός μου ο 15σύλλαβος τον οποίο ανιχνεύω ξαναδιαβάζοντας το κείμενο) από την επέλαση των Οθωμανών, όμως μια μικρή μάχη δόθηκε και «εκτός των τειχών» του κάστρου της Κέρκυρας, στις 27 Αυγούστου του 1537, μάχη που κερδήθηκε, αλλά με πολύ ακριβό τίμημα.
Αυτό που διάβασα ήταν ανατριχιαστικό. Οι ενετοί κατακτητές έδιωξαν από το κάστρο τους άμαχους για να υπάρχει επάρκεια τροφίμων για τους πολιορκημένους, σε περίπτωση που η πολιορκία κρατούσε πολύ. Και οι τούρκοι τι έκαναν; Αντί να τους αφήσουν να περάσουν πίσω από τις γραμμές τους, τους έστειλαν πίσω. Έτσι βρέθηκαν ανάμεσα σε δυο πυρά.
«…οι κανονιοβολισμοί εκατέρωθεν είχαν δημιουργήσει μία κόλαση στην οποία είχαν καταδικαστεί οι άμαχοι να κινούνται για όσο τους απέμενε ζωή κι ελπίδα. Αυτές τις άγριες καταστάσεις ζούσε η Ζωή Καρτάνου (η μετέπειτα μητέρα του σουλτάνου Μουράτ Γ΄, διαβάζουμε σε επόμενη σελίδα σε υποσημείωση) στα εφτά της χρόνια, που γι’ αυτήν πλέον –όπως και για όλα τα παιδιά του συρφετού-το άσχημο όνειρο που άρχισε να βλέπει εδώ και δυο μέρες είχε γίνει ένας ατέλειωτος εφιάλτης. Τώρα ο εφιάλτης αυτός έπαιρνε άλλες διαστάσεις. Οι διωγμένοι για να διασωθούν, μη βρίσκοντας προστασία ούτε ανάμεσα σε φίλους ούτε σε εχθρούς, βρήκαν καταφύγιο σε λάκκους. Κλαυθμοί, φωνές και οιμωγές συνόδευαν την κάθε βόμβα που έσκαγε, σε μικρή απόσταση κοντά τους, προερχόμενη από το ένα ή το άλλο στρατόπεδο, κι αυτοί οι δυστυχείς να μην μπορούν τίποτε να κάνουν για να διασωθούν, τίποτε άλλο από το να ολοφύρονται για τη μοίρα τους» (σελ. 118).
...αφηγείται ο Δεσύλλας στο δεύτερο κεφάλαιο με τίτλο «1511 Ιούνιος Τύνιδα-Αγορά». Στην αγορά της Τύνιδας γίνεται ένα δουλοπάζαρο στο οποίο ο Ντουρήμ Αλ Μπας αγοράζει δούλους. Με βάση το επεισόδιο αυτό, δεικτικό και όχι πυρηνικό, μαθαίνουμε για το πώς περίπου γίνονταν τα σκλαβοπάζαρα εκείνη την εποχή και από πού οι δουλέμποροι προμηθεύονταν τους σκλάβους....
 Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο, κανείς κερκυραίος δεν πρέπει να μείνει που να μην το διαβάσει, αλλά και καθένας που θα το διαβάσει θα το βρει πολύ συναρπαστικό.

Μπάμπης Δερμιτζάκης

Απόσπασμα βιβλιοκριτικής από τον Φίλιππο Φιλίπου

Εκτός των τειχών

...αφηγείται μια ιστορία που διαδραματίζεται στην Κέρκυρα την περίοδο 1530-1537. Όπως διαβάζουμε στον πρόλογο, το βιβλίο ανασύρει από την Ιστορία γεγονότα, φήμες και δοξασίες και μας ξεναγεί στα χρόνια τα παλιά, χρόνια αναρχίας στη θάλασσα, όπου δρούσαν πειρατές, όταν το νησί του Ιονίου διαμορφωνόταν σε πόλη. Έλληνες, Τούρκοι, Ενετοί, Γενουάτες και Γάλλοι βρίσκονταν σ’ ένα ανηλεή πόλεμο μεταξύ τους. Από αυτούς είχαν ξεχωρίσει τρία πρόσωπα που το όνομά τους έγινε θρυλικό και ακούγεται μέχρις τις μέρες μας: ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, ο Αντρέα Ντόρια και ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής.

Η ιστορία που διαβάζουμε αρχίζει τον Μάρτιο του 1530 σε μια εκκλησία στο κέντρο της πόλης της Κέρκυρας, όπου οι Ενετοί αξιωματούχοι, πολιτικοί και θρησκευτικοί, κυρίαρχοι του νησιού, συζητούν για το μέλλον. Γύρω τους το πλήθος θαυμάζει την λαμπρή τελετή, ξεχνώντας για λίγο την καταπίεση που υφίσταται από τους ξένους δυνάστες, τους Ενετούς, και τους ντόπιους γαιοκτήμονες. Στη συνέχεια, με άλμα προς τα πίσω μεταφερόμαστε στην Τύνιδα και μετά με ένα άλμα προς τα εμπρός πάλι στην Κέρκυρα, στην Κασσιώπη, σ’ ένα καπηλειό, όπου ο γερο-Αριστοτέλης αφηγείται στους θαμώνες παλιές ιστορίες στη γλώσσα «των αρχαίων ημών προγόνων», πίνοντας κρασί: «Η πόλις μας έλαβε το όνομά της από τον Κάσσιον Δία, όστις κατά την αρχαιότητα ελατρεύετο υπό τον Κορκυραίων, φαίνεται όμως πιθανότερον ότι η αρχαία Κασσιώπη έλαβε το όνομά της από τους Κασσωπαίους κατοίκους της απέναντι Ηπείρου, οίτινες κατέφυγον εις το μέρος τούτο της νήσου ταύτης, όταν ο Παύλος Αιμίλιος κατέστρεψε εβδομήκοντα Ηπειρωτικάς Πόλεις…»

Τον Ιούλιο του 1537, στο νησάκι Οθωνοί, ο στόλος του Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, του εξισλαμισμένου Έλληνα από τη Λέσβο, είχε αποβιβάσει τις δυνάμεις του. Στόχος του ήταν να λεηλατήσει την Κέρκυρα και να καταλάβει την πόλη των Κορυφών για λογαριασμό του σουλτάνου Σουλεϊμάν. Μάλιστα, βέβαιος για τον θρίαμβό του, στην απέναντι ακτή της Ηπείρου, στη Σαγιάδα, ετοίμαζε μεγαλοπρεπή τέντα για να φιλοξενήσει τον σουλτάνο και το επιτελείο του που θα παρακολουθούσαν την κατάληψη της Κέρκυρας. Πάλι το 1530, μεταφερόμαστε στο κάστρο, όπου ο Στέφανος, νεαρός κρατούμενος, αποφυλακίζεται: είχε κλειστεί στη φυλακή για μια ληστεία στην οποία όμως δεν είχε καμιά συμμετοχή.

Στα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου έχει αποτυπωθεί η πολιορκία της Κέρκυρας τον Αύγουστο του 1937, όταν οι στρατιώτες του Μπαρμπαρόσα (είκοσι πέντε χιλιάδες άντρες), λεηλάτησαν και κατάστρεψαν το νησί. Οι Βενετοί που κατείχαν την Κέρκυρα παρέταξαν τέσσερις χιλιάδες στρατιώτες (δύο χιλιάδες Ιταλούς και άλλους τόσους ντόπιους), για να αντιμετωπίσουν τα εχθρικά στρατεύματα και να προστατεύσουν το κάστρο που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν απόρθητο. Στο μεταξύ ο ναύαρχος Αντρέα Ντόρια, Γενουάτης την καταγωγή, ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τον Μπαρμπαρόσα.

Ύστερα όμως από δώδεκα μέρες η πολιορκία λύθηκε, καθώς μια επιδημία αποδεκάτισε το στρατό του Σουλεϊμάν. Ήταν και η έλλειψη τροφών που ανάγκασε τα τούρκικα στρατεύματα να αποχωρήσουν άρον άρον, παίρνοντας μαζί τους είκοσι δύο χιλιάδες αιχμαλώτους. Ανάμεσά τους ήταν και η νεαρή Καλή, κόρη του άρχοντα Καρτάνου, η οποία σύμφωνα με τον θρύλο έγινε μητέρα του σουλτάνου Μουράτ Γ΄.

Χρησιμοποιώντας πλείστες γραπτές πηγές, ο Αντώνης Δεσύλλας έχει γράψει ένα εξαιρετικό μυθιστορηματικό χρονικό της πολιορκίας της Κέρκυρας από τους Οθωμανούς που αξίζει να αναγνωστεί.